Şu seviyede kaç kez annemin veya babamın birine otistik olduğumu söyledikten sonra insanların bana karşı davranışlarının değiştiğini sayamıyorum. Bana karşı genç bir yetişkin gibi davranmayı bırakıp, bir çocuk gibi davranmaya başlıyorlar.
En kötü ve yakın zamanda yaşanan olay, benim (Ailem olmadan) İrlanda’ya gideceğim zaman yaşandı. Annem ve ben, güvenlik kısmını geçtikten sonra kaybolmayacağımdan ve nereye gideceğimi bildiğimden emin olmak istedik (Geniş ve tanıdık olmayan yerlerde duyusal sıkıntılar yüzünden yolumu bulmakta zorlanabiliyorum.).
Pasaportumu göstermek için ilgili bölüme gittiğimizde ben orada çalışan hanımla konuştuktan sonra, annem ona otistik olduğumu söyledi ve benimle giriş kapısına kadar gelip gelemeyeceğini sordu.
Sonra kadın yeniden bana baktı, gözlerini benden çevirdi ve anneme eğer benimle aynı uçağa binecek ve beni götürebilecek kişiler yoksa, yalnız gitmek zorunda olduğumu söyledi. Bana sormak yerine yeniden anneme döndü ve “Çocuğunuzun uçuşta ona yardım edebilecek arkadaşları var mı?” diye sordu.
Cevap evet idi. Benim yaşımda aynı yurtdışı çalışma planı için gelen iki kişi vardı ve aynı uçağa bineceklerdi ama bunu bana sormadı. Sonunda annem ve kadın ben yokmuşum gibi benim hakkımda yaptıkları konuşmayı bitirince, kadın bana uçak biletimi verdi. Bana “Al şekerim, biletin!” dedi. Sonrasında ise benimle aynı uçağa binecek iki kişiyi gösterip “Onlar seninle giriş kapısına kadar gelecekler.” diye ekledi.
Sanki tüm konuşma boyunca onların yanında değilmişim gibi, konuşulan hiçbir şeyi anlamayacak veya duymayacakmışım gibi. 17 yaşında ve annem kadar uzun olmama rağmen, sanki “Şekerim” diye hitap edilmesi gereken bir çocukmuşum gibi.
Ve evet, kadının yardımcı olmaya çalıştığını anlıyorum. Kesin olarak neyi anlayıp anlamadığımı bilemeyeceğini de biliyorum. Ama en azından benimle konuşmayı denemesini isterdim. Özellikle de annem ona otistik olduğumu söylemeden önce, benimle pasaportum hakkında büyüklük taslamadan konuştuğu düşünülürse.
Hiçbir şey değişmedi. Ben değişmedim. Ama kadının beni algılayış şekli değişti, çünkü benim otistik olduğumu ve havaalanında desteğe ihtiyacım olduğunu öğrendi.
Tanımadığım ve bunaltıcı olan yerlerde yönümü bulmakta zorlanmam, akıllı olmadığım veya çevremdeki insanlar arasında ne olup bittiğini anlamayacağım manasına gelmiyor. Benim belli durumlarda ve yerlerde yardıma ihtiyacımın olması, o kadının benimle konuşmak yerine benim hakkımda konuşması için veya o zamanki 17 yaşındaki halime “Şekerim” diye hitap etmesi için bir bahane değil.
Otistik insanların sıklıkla bazı şeyler konusunda yardıma ihtiyacı oluyor. Bu doğru. Ama sırf nörotipik insanlardan daha fazla yardıma ihtiyaç duymamız, bizi çocuk yapmıyor. Sizi temin ederim ki, 40 yaşında bir adam ağır bir bavulu taşımak için yardım isteseydi, o kadın ona “Dostum” veya “Şekerim” tarzı şeyler söylemeyecekti.
Otistik insanları çocuklaştırmayı kesin. Bu çok aşağılayıcı ve kırıcı.
-Eden
ORJİNAL YAZI :
https://theautisticats.weebly.com/uploads/1/2/9/6/129686841/stop_infantilizing_autistic_people.pdf
